Όχι για παληκαριά..

Ήταν η τελευταία καλοκαιρινή συναυλία των παιδιών σήμερα. Της Νατασσούλας μου, του Θέμη, του Γεράσιμου, του Φοίβου, του Ιλάν, του Κώστα, του Άρη, του Γρηγόρη.. Ξέρεις τι; Ήταν τόσο ζεστά, τόσο ανθρώπινα. Το φχαριστήθηκα. Λες και τα παιδιά έπαιζαν για μια παρέα φίλων, αν και γενικά είχε κόσμο.
Όποτε φεύγω από live τους νιώθω "καθαρή", κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Γνώρισα και το Χρηστάκο μου. Αγγελούδι.
Ήταν μαζί μου δύο άνθρωποι που αν με κόψεις νομίζω θα δεις τα χρώματά τους μέσα μου. Καθόμουν ανάμεσά τους και ήμουν δυνατή. Κι όσα δεν ήρθαν δε μου έλειπαν και σε όσα έφυγαν ώρα καλή.
Άρρωστη και ζαλισμένη από ένα μάθημα που δε λέει να βγει, μοναχική και δειλή με όρια σαφώς καθορισμένα και σπάνια προσπελάσιμα και με μια καρδιά ζεστή.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Η αγάπη υπάρχει παντού. Είναι στη φωνή της πιο γλυκειάς νεράιδας, στις μουσικές που μας συντροφεύουν στην πόλη, στα λόγια των ανθρώπων που έχουν ψυχή και στην πιο όμορφη αγκαλιά' αυτή των δικών σου ανθρώπων που ξέρουν να είναι εκεί, που ξέρουν να σιωπούν, που ξέρουν να υψώνουν τη φωνή, που όταν ακουμπάνε στην πλάτη σου νιώθεις ζεστασιά, που μπορούν να είναι εκεί.
Κι ας ξέρουν πως δε θα πάρει κανείς παρουσίες.
όχι από παληκαριά..
ούτε από συνήθεια
ούτε ανάγκη ούτε καμιά υποχρέωση
είναι που οταν αγαπάς κάποιον θέλεις να τον βλέπεις να γελάει.. να λάμπει το προσωπό του από ευτυχία. Είναι που όταν αγαπάς θέλεις να δίνεις. Ό,τι έχεις..
κι αυτό αρκεί..
πάντα!